ΥΒΡΙΔΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ (2018-2021) από τον καθ. Γιώργο Αγαπητό ,πρώην υπηρ. Υπουργό Οικονομικών

               

                                                      g.i.agapitos@gmail.com

      Το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021 που επέβαλλαν οι δανειστές και νομοθετήθηκε (Ν. 4472/17) μοιάζει με μυθιστόρημα κάποιου κακού συγγραφέα. Έχει τα ίδια χαρακτηριστικά ενός μεταλλαγμένου-υβριδικού προϊόντος (ύβρις κατά του Διός) των εργαστηρίων. Είναι παραφύση δημιούργημα γιατί παραβιάζονται όλες οι θεωρίες  οικονομικές και κοινωνικές. Στερείται κάθε επιστημονικής- λογικής βάσης (θέατρο του παραλόγου), είναι «άσκηση επί χάρτου», περιφρονεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εμφανίζει τον ηρωικό ελληνικό λαό ως φονιά της Ευρώπης, τη δε Ελλάδα ως κρανίου τόπο.  

    Το τραγικό αυτής της συμπεριφοράς των εταίρων αποκαλύπτεται από το πρωτόγνωρο σενάριο δεσμευτικών υβριδικών πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060. Αυτό το σενάριο υπερβαίνει κάθε επιστημονική φαντασία. Είναι απορίας άξιο ποιο μυστικό  υβριδικό θεωρητικό οικονομετρικό μοντέλο τους δίνει αυτά τα μεγέθη για τα επόμενα 40 χρόνια, το οποίο όμως φανερώνει τις επιθυμίες-προθέσεις και τη μεθόδευση  των εταίρων για την αφυδάτωση της χώρας.

   Τα μέτρα αυτά (2018-2021) ανανεώνουν το εισιτήριο για την είσοδο σε νέα προγράμματα λιτότητας και το εξιτήριο από τη διαδικασία της ανάπτυξης:

-Πως είναι δυνατόν, ενώ έχουν νομοθετηθεί αβάσταχτες πλέον μειώσεις μισθών-συντάξεων και αυξήσεις φόρων ,να προβλέπεται αύξηση των φορολογικών εσόδων (κατά 7 δις.) και αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 1,3%.!!

-  Ενώ η συσταλτική αυτή οικονομική πολιτική αναπόφευκτα θα μειώσει την ενεργό ζήτηση, εν τούτοις προβλέπεται αύξηση του ΑΕΠ κατά 35 δις. και αύξηση της απασχόλησης  (μείωση της ανεργίας).

  Δυστυχώς η αποτυχία των προγραμμάτων λιτότητας 2010-2017 δεν έχει διδάξει ούτε την Ε.Ε. ούτε την Ελλάδα ώστε να αποφευχθούν τα ίδια λάθη και ότι υπάρχουν όρια αντοχής των λαών και των κρατών. Τα όρια αυτά έχουν ξεπεραστεί γιατί τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις έχουν φτωχοποιηθεί, η ανεργία είναι τραγική ,η κατανομή των εισοδημάτων και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας έχουν χειροτερεύσει και ο παραγωγικός ιστός, ο ιδιωτικός τομέας και όλοι «οι προωθητικοί αναπτυξιακοί παράγοντες» έχουν πλέον καταστραφεί. Αυτός  ο κατήφορος δεν οδηγεί ποτέ στην κορυφή ( Ν. Καζαντζάκης). Η εμμονή στα αριθμητικά μεγέθη και στην ύφεση δεν επιτρέπουν την πραγματοποίηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, ιδίως στον ελληνικό δημόσιο τομέα και το τραγικό είναι ότι οι πολιτικές αυτές ισοπέδωσαν τις πολιτικές ιδεολογίες ,οι οποίες είναι απαραίτητες για τη λειτουργία της δημοκρατίας , και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να υλοποιήσει την ιδεολογία της.

      Το πρόγραμμα αυτό οδηγεί στην παρουσίαση ενός επικίνδυνου πρωτογενούς πλεονάσματος του κρατικού προϋπολογισμού το οποίο εξασφαλίζει μεν τους τόκους των δανείων των δανειστών  (το έχουν υπολογίσει με ακρίβεια), αλλά είναι «δημοσιονομικός πνιγμός» για τη χώρα και ουσιαστικά ισούται με το έλλειμμα των οικογενειακών προϋπολογισμών. Το τεχνητό αυτό πλεόνασμα ευνοεί τους δανειστές, αλλά και με τεχνητό έλλειμμα το 2010 μας έβαλαν στη μέγγενη των Μνημονίων και μετέτρεψαν το ελληνικό δημόσιο χρέος σε διακρατικό για να σωθούν γαλλικές και γερμανικές τράπεζες. Αν η σημερινή συμπεριφορά των εταίρων –συμμάχων –δανειστών επικρατούσε μετά το Β Παγκόσμιο  πόλεμο μερικές ευρωπαϊκές χώρες θα είχαν εξαφανιστεί από το χάρτη της Ευρώπης.

   Ό,τι συμβαίνει με τα προγράμματα λιτότητας 2010-2017 το ίδιο θα συμβεί και με το πρόγραμμα 2018-2021. Είναι βέβαιο ότι μετά από λίγα χρόνια τόσο η Ε.Ε. όσο και το ΔΝΤ θα ομολογήσουν ότι ήταν λανθασμένες οι εκτιμήσεις τους. Το ίδιο συνέβη με τους πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ και με την ομολογία της Ε.Ε. ότι η ελληνική οικονομία δεν ήταν έτοιμη το 2000 για το ευρώ, αλλά δεν συνέφερε τότε τις βόρειες χώρες να αποκαλυφθεί.

   Η  αναποτελεσματικότητα των Μνημονίων από το 2010 αποκαλύπτεται, επίσημα, αφού: μειώθηκαν το ΑΕΠ ( 60 δις.) οι καταθέσεις (140 δις.),  οι αμοιβές της εξαρτημένης εργασίας ( 30 δις.) και το οικογενειακό εισόδημα (50 δις.), ενώ αυξήθηκε το δημόσιο χρέος και  η πραγματική ανεργία εκτοξεύτηκαν πάνω από το 25%, ιδίως για τους νέους. Τουλάχιστον 400000 αξιόλογοι νέοι επιστήμονες έχουν μεταναστεύσει και κατά τον Αριστοτέλη : «όταν οι νέοι φεύγουν από τη χώρα τους τότε από τις εποχές του έτους λείπει η άνοιξη». Μήπως θα πρέπει να καθιερωθεί κάθε φορά που αναγκαστικά φεύγουν 50 νέοι να καταργείται οριστικά με κλήρωση μια κοινοβουλευτική έδρα;

 Κανείς σε αυτή τη χώρα δεν ισχυρίζεται ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκαναν σοβαρά λάθη, ούτε ότι δεν υπήρχε σημαντική εισροή πόρων από τα κοινοτικά ταμεία, ούτε ότι δεν θα πληρώσουμε ό,τι οφείλουμε, αρκεί να μην εμποδίζεται η ανάπτυξη της οικονομίας ώστε να αποφύγει τον αέναο δανεισμό. Είναι η ώρα να δείξει η Ε.Ε. την πραγματική της αλληλεγγύη κι εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα ,όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ όπου προβλέπεται «ανακύκλωση των πλεονασμάτων» μεταξύ των πολιτειών. Είναι τραγικό 60 χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης να κινδυνεύει ένα ιδρυτικό μέλος της Κοινότητας να πτωχεύσει και να βρεθεί εκτός Ε.Ε. για να τιμωρηθεί , ενώ έχει συμβάλλει σημαντικά στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Είναι κρίμα  που οι εταίροι θυμίζουν τις νυχτερίδες των σπηλαίων όπου οι θηλυκές μετά το ζευγάρωμα , για να επιβιώσουν, σκοτώνουν και τρώνε τους συντρόφους τους.

   Για να βγει η οικονομία από τον καταστροφικό φαύλο κύκλο ,το πολιτικό προσωπικό της χώρας πρέπει πρώτα να ικανοποιήσει τα υποσχεθέντα προαπαιτούμενα στους Έλληνες και μετά εκείνα των δανειστών και να πάρει γενναίες αποφάσεις γιατί αύριο θα είναι αργά και οι ευθύνες του τεράστιες:

1.       Να καταρτιστεί ένα Εθνικό Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης με διακομματική συμφωνία ή κυβέρνηση , που θα εμπεριέχει ένα αναπτυξιακό μείγμα οικονομικής πολιτικής το οποίο θα είναι δεσμευτικό για τους εταίρους, εκτός αν επιθυμούν την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.

2.        Κούρεμα ενός μεγάλου τμήματος των οφειλών των πολιτών προς το δημόσιο και τις τράπεζες.

3.       Να επιδιωχθεί συμπλήρωση της διαδικασίας του PSI με OSI ( κούρεμα διακρατικών δανείων ή οφειλών) (βλ. Συμφωνία του Λονδίνου το 1953).

Επιστροφή από την ΕΚΤ των κερδών της από τα ελληνικά ομόλογα . Παράλληλα ,επειδή η χώρα έχει «δανείσει» το εκδοτικό της προνόμιο στην ΕΚΤ , να απαιτήσει την έκδοση νέου χρήματος για να ενισχυθεί η ρευστότητα των οικονομιών , χωρίς το φόβο 1.       πληθωριστικών πιέσεων ή μείωση της ανταγωνιστικότητας.

2.       Μηδενισμός του αφορολόγητου ποσού εισοδήματος και έκπτωση από το φορολογητέο εισόδημα όλων των δαπανών (με αποδείξεις) των φορολογουμένων (βλ. ΗΠΑ), ώστε να επιτευχθεί έμμεσα σταδιακή αύξηση μισθών –συντάξεων ,χωρίς αύξηση των ονομαστικών μισθών- συντάξεων. Παράλληλα, εξαιτίας της ανεργίας των νέων και την εξάρτησή τους από τους γονείς τους , είναι πλέον απαραίτητη η καθιέρωση της φορολόγησης του οικογενειακού εισοδήματος (βλ. Γαλλία), όπου ο φόρος προκύπτει αφού διαιρεθεί το εισόδημα με τον αριθμό των  μελών της οικογένειας .

3.       Σταδιακή μείωση των έκτακτων και ασφαλιστικών εισφορών.

4.       Μείωση ΦΠΑ στο 20% (βλ. π.χ. Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Λουξεμβούργο), ώστε να ενισχυθεί η ζήτηση και να μειωθεί η φοροδιαφυγή.

5.       Ένταξη των μη δασικών περιοχών στο σχέδιο πόλεως με την καταβολή εισφοράς των ιδιοκτητών σε χρήμα, με παράλληλη μείωση του ΕΝΦΙΑ.

6.         Ο κρατικός προϋπολογισμός την επόμενη πενταετία να μην είναι ούτε πλεονασματικός ούτε ελλειμματικός, αλλά ισοσκελισμένος.

Μόνον με μείωση των φορολογικών συντελεστών θα ενισχυθεί η ενεργός ζήτηση ( κατανάλωση +εξαγωγές+ επενδύσεις) και θα μειωθεί η φοροδιαφυγή, αρκεί οι πολιτικοί να μην συνδέουν τις αποφάσεις τους με το πολιτικό κόστος- όφελος ή την εξουσία, γιατί η χώρα και οι ίδιοι   δεν έχουν πλέον αυτήν την πολυτέλεια.

Δημοσιεύτηκε στη REAL NEWS  23/7/2017.